To the moon and back
Ik ben een groot excuus verschuldigd aan de mensen die na het lezen van de vorige blog dachten "leuk dat accepteren, maar hállo! Hóe dan!?". Een kleine uitleg en stappenplan voor de volledige ervaring.
Het Universum kent een aantal wetten. Ze zijn niet wetenschappelijk vastgelegd, maar wel plausibel - mocht je me niet geloven, probeer het gewoon zelf even uit. Eén van die wetten is dat alles om een reden gebeurt, zoals uitgelegd in mijn vorige blog. Die reden is vaak zoiets als persoonlijke groei en zal je dus blijven teisteren totdat je het trucje geleerd hebt. Een andere wet is die van verandering: hoe meer we verandering forceren, hoe minder die zal komen. Dit is interessant, want het leven en het Universum (en zo) zijn toch constant in beweging? Justement. Maar, en hier zit de adder, zoiets gaat dus vanzelf. En wie zijn wij om daar tegen in te gaan. Dus, daar zijn we weer: HOE DAN!?
Stap één: bewustwording. Wat gebeurt er? Wat gaat er 'fout'? Wat gaat er 'goed'? Schrijf op in wat voor situatie je je bevindt, of spreek het hardop uit. Met een vriend(in) of spiegel. Of tegen je knuffelbeer (YES, hij mag weer uit de kast). Door dingen hardop uit te spreken worden ze tastbaarder en hierdoor makkelijker te relativeren. Maar zelfs dat relativeren komt later, het belangrijkste is dus bewustwording. Hoe, wie, wat en waar?
Stap twee: accepteren. Het leven is zoals het is. Het klinkt zo mooi, maar soms denk je wel eens... What the FFFFFFFFFFF! naar de maan met je accepteren (ik denk dat ten minste wel eens. Zo'n drie keer per dag). Op zulke momenten is het goed stil te staan bij het effect wat je onvrede teweeg brengt. Juist, helemaal niks. Accepteren betekent niet dat je zo maar klakkeloos moet aannemen wat je overkomt. Het betekent ook niet dat je bij de pakken neer moet gaan zitten. En het betekent al helemaal niet dat je al je dromen overboord moet gooien. Accepteren gaat juist om dat wat je wél en niet kunt beïnvloeden. Als je iets niet kunt veranderen, is het dan waard daar al je energie in te steken? En als je iets wel kunt veranderen, waar wacht je dan nog op!?
Stap drie: loslaten. Die dingen die we dus niet kunnen veranderen, laten we lekker voor wat ze zijn. Om dit met ons brein te coördineren is het goed daar een klein momentje aan te wijden. Even lekker zitten en die zorgen bedanken - het blijft ten slotte een soort intern beschermingssysteem. Dus, omhels die angst of woede, het verdriet of de pijn. Accepteer dat het leven is zoals het is, dat gebeurt wat gebeurt. Leer van het verleden, neem de levensles mee en laat de ervaring langzaam gaan. Soms helpt het om hardop uit te spreken wat je loslaat: "Ik ben bereid mijn angsten los te laten. Ik laat nu los en ontvang de toekomst met open armen".
Stap vier: vertrouwen. Vrij van angst of negatieve emoties is het nu tijd om aan te trekken wat we willen bereiken. Maak een to-do-list en leg deze onder je kussen. Iedere ochtend en avond beeld je je in dat je alles kunt bereiken wat op dit magische lijstje staat. Heb geen twijfel, want één twijfel kan al dodelijk zijn. Waar ben je goed in? Wat zijn je dromen? Welke doelen stel je jezelf? The sky is the limit - wat brengt een glimlach op jouw gezicht? Heb vertrouwen in jezelf, in de wereld, in het Universum, de Cosmos, de planeten, in God of Moeder Aarde. Het maakt niet zo veel uit in wie je gelooft, als je maar nooit vergeet dat alles altijd goed komt. Altijd. Dat is acceptatie.