Hier en nu.
What are the odds? Je bent op reis, met dertien vriendinnen. Eén keer in je leven naar een ver land, ver weg van huis, zonder ouders, zonder vriendje. De tijd dat ouders zich echt zorgen maakten om dit soort vakanties ligt ver achter ons, ik bedoel, we zijn immers écht volwassen nu. Maar dan ineens gebeurt er écht iets ergs...!
Zaterdagmiddag, vijf uur. We komen aan in Quito, helemaal zen en geaard na een vierentwintig-uurtje op de berg te hebben doorgebracht. Het was gezellig met de inheemse gemeenschap, maar na al die kruidentheetjes snakken we naar een biertje. Gelukkig staat er op het avondprogramma een lesje salsa en stapavond in Quito gepland. Bergschoenen terug de tas in, make-up eruit en vol goede moed met de houten heupjes de les in.
Zaterdagavond, zeven uur. Na een uurtje draaien, heupwiegen en misselijkmakende pasjes werd de les ruw onderbroken omdat de muziekboxen ineens wankelend op hun pootjes stonden. Het dreigende gerommel van een trillende aarde dringt langzaamaan door tot het oude gebouw. Oké, dertien dansende chicks brengen vast nogal wat te weeg, maar om nu een hele stad op zijn voegen te laten trillen lijkt me wat overdreven. De salsaboys lopen naar het raam en wijzen verwonderd naar het gebouw tegenover. De lampen van de bovenste verdieping hangen niet langer verticaal, maar horizontaal voor de ramen. Bijzonder zicht, verder niks om je druk om te maken. Tot de politie ons naar buiten maant. Oeps, dus toch iets ergs aan de hand.
Nog natrillend kapten we de les af, nu toch echt tijd voor dat biertje. Pas uren later drong door wat de ernst van de situatie was, en wij hadden slechts het topje van de ijsberg meegemaakt. Een stad verdwenen in puin, honderden doden, duizenden vermisten, een land in rouw. Je ziet het op het nieuws, vanuit je veilige, aardbevingvrije huiskamer. Totdat overal de vlaggen half stok hangen en je het verdriet door merg en been voelt. Daar zit je dan, op vakantie met je billen. Op het verkeerde moment op de verkeerde plek? We waren dichtbij, maar de dans ontsprongen: we waren simpelweg waar we waren. Want toeval bestaat niet.
Het juiste moment is nu, de juiste plaats hier.