Leaving the comfortzone
Mala is een klein stadje net buiten Lima. Ondanks het feit dat niemand er dood gevonden wilt worden is het een overbevolkt, chaotisch, urbaan hol, waar de helft van de dag geen stromend water is, om over warm water nog maar te zwijgen. Stilte is een overbodige luxe, groentes zijn vies en er wordt bij voorkeur geschreeuwd in plaats van gesproken. Mijn schoonzusjes van dertien zijn een geoliede machine die voordat school begint het huis poetsen, boodschappen doen, koken en als het even meezit hun huiswerk afmaken. Pedagogisch verantwoord is het opvoedend regime niet, maar gestroomlijnd is het wel. Iedere dag deed het me pijn te zien dat de verhoudingen zo scheef waren, en zo goed en zo kwaad als het ging probeerde ik de last van mijn schoonzusjes wat te verlichten. Het idee was om in ieder geval de huishoudelijke taken over te nemen en zo de meisjes wat meer tijd met hun giechelende vriendinnetjes te gunnen.
Het lijkt nogal een ver-van-mijn-bed-show en er zijn weinig mensen die zich voor kunnen stellen hoe het leven buiten de comfortzone is (inclusief ikzelf). Terwijl het langzaamaan door begon te dringen aan wat voor helse klus ik was begonnen, gingen Mitsu en ik stapsgewijs te werk. Ik introduceerde zoiets als een ontbijt en als het huis gepoetst was gaf ik bijles in wiskunde, zelfvertrouwen en persoonlijke verzorging.
Na een maand begon ik me aan deze mensen te hechten, ondanks alle gebreken die ik ze kon toewijzen. Desondanks had ik meerdere malen een baaldag en weigerde ik puberaal naar beneden te komen. Totdat mijn zusjes me kwamen halen voor het ontbijt, wat ze keurig hadden bereid zoals ik ze dat geleerd had, compleet met gebakken eitje, fruitsapje en volkoren brood. 's Avonds klopten ze meerdere malen op mijn deur om te vragen of we yoga konden doen, om de rug-, nek- of hoofdpijn wat te verzachten. Na de verplichte wiskundesommen maakten we samen dromenvangers - wat zowel motiveerde om op tijd het huiswerk af te maken, als een uurtje te ontspannen.
In de chaos van het huishouden waren deze kleine meisjes twee stralende lichtpuntjes. In minder dan een maand tijd waren ze opgebloeid tot lachende tieners, die de sores van hun omgeving steeds beter het hoofd boden. Het was de koude douche 's ochtends meer dan waard: zij waren het levende bewijs dat je met veel geduld, liefde en doorzettingsvermogen bergen kunt verzetten. Ikzelf leerde rust te vinden in mijn leerproces, en in plaats van de hele bedoeling te vervloeken (waar ik in eerste instantie erg goed in was), was ik na een maand een stuk oplossingsgerichter.
Als kers op de taart leek het me een goed idee de keuken te schrobben. Ik liep al twee weken met een zwakke maag en vond dat de kakkerlakken daar schuld aan hadden. De keuken ging leeg, chloor in de hoeken en alles werd gewassen in kokend water. Terwijl ik de dag van mijn leven had dacht mijn schoonmoeder daar echter anders over. Uit frustratie begon ze met alle pasgeboende pannen te gooien: hoe we het in ons hoofd haalden aan haar spullen te komen...
Een ''dankjewel'' kwam er niet, wel een vrijgeleide om Mala te verlaten
. Het proces zat erop! En daar was ik dan weer heel dankbaar voor.