Verandering van spijs doet eten
Een maand geleden kwam ik terug in Peru. Terug in de chaos van Lima, het lawaai van de Peruanen en ver weg van het gareel. Yes, ik was weer thuis! Twee maanden Nederland hadden me geinspireerd dat stukje nuchtere stabiliteit over te hevelen naar de andere kant van de wereld. Huisje, boompje, beestje in Peru, daarvoor ging ik terug. I should have known better...
Het universum werkt zo: als je iets wilt, dan kan je het krijgen. Huisje, boompje, beestje in Peru? Komt voor de bakker. Mitsuwo en ik hadden het plan ons huiselijk geluk te beproeven in Tarapoto, een idyllisch jungle stadje aan de voet van de Andes. Twee dagen voor vertrek brachten we nog een laatste bezoekje aan de schoonfamilie om gedag te zeggen en nog wat spullen te pakken. Bovendien was het de laatste zomerdag en die moest natuurlijk groots gevierd worden met de hele bubs in het zwembad. Toen ik bij thuiskomst mijn nichtje droge kleren aan wilde trekken zag ik tot mijn grote verrassing mijn H&M verzameling tussen de onderbroekjes van Peppa Pig liggen. Mijn schoonzusje deelde mijn kledingsmaak en was zo vrij geweest zich mijn halve garderobe toe te eigenen.
Nu heb ik mezelf ondertussen aangeleerd dat vergeven een nobel doel is, dus nadat ik me mijn spullen weer had teruggevonden heb ik het voorval uit mijn geheugen gewist. Mijn schoonmoeder daarentegen vond het een goed moment om de beerput te openen en al het oud zeer op te rakelen. Lali is vervolgens met haar twee dochtertjes opgestapt en niet meer teruggekomen. Vriendlief kwam naar aanleiding van het drama op het goede idee om zijn familie te helpen, door in Mala te blijven. Wonen. Met mij. In het huis van zijn ouders. Mijn schoonouders.
De discussie was al eerder gevoerd en tot nu toe wist ik Mitsu iedere keer te overtuigen van de dwaasheid van zijn plan. Ik kon niet ontkennen dat het gezin aan wat pedagogische hulp onderhevig was, maar om nu bij mijn schoonouders in te trekken in een godvergeten oord in Peru zag ik niet zo zitten. Helaas wist ik niets in te brengen tegen het argument ''dat ik het nog nooit geprobeerd had'' en helaas werd mijn ''waarom zou ik???'' niet gewaardeerd.
Onlangs heb ik gelezen dat de dingen waar we bang voor zijn een goede uitdaging vormen voor onze persoonlijke ontwikkeling. Ik had niet gedacht dat inwonen bij mijn schoonouders onder deze categorie zou vallen. Maar onder het mom een geestverruimende ervaring aan te gaan gaf ik schoorvoetend toe. In plaats van de groene wildernis waar ik me zo op had verheugd kon ik uitkijken naar een tijd lang kip met rijst. Ik had mijn zin: huisje, boompje, beestje in Peru. Met schoonouders.
Bedankt Universum.