Actie-Reactie
We doen er alles aan om een ander gelukkig te maken, maar daarbij vergeten we vaak aan onszelf te denken. Wat is het toch, dat andermans geluk ons drijft keuzes te maken? Erger nog, de claim dat een ander gelukkig maken ons gelukkig maakt. Of dat aan jezelf denken egoïstisch zou zijn, of iets waar je je gewoon niet fijn bij voelt. In werkelijkheid is de lijn tussen eigenliefde en egoïsme vrij makkelijk te trekken, als we er maar bewust van zijn dat wat we voor onszelf denken te doen ons zo maar op het verkeerde been kan zetten.
Hier volgt een inspirerend leermomentje uit mijn eigen levenservaring van de afgelopen tijd (echt een bron van inspiratie dat leven van mij). Iets met hippie happy, Peruaanse werkweek en karma - de afgelopen maanden waren een beproeving. Tot die ene vrije dag in de nu-zeven-dagen-tellende-werkweek en mijn ontegenzeggelijke behoefte wat tijd te investeren in mijzelf. Het antwoord op de vraag of ik van de parades en festiviteiten in immer bruisend Cusco mocht genieten was "nee", want baaslief werkt toch ook 7 dagen in de week.
It got me thinking... (en op de achtergrond hoor ik mijn geweten terecht zeggen "als hij in de sloot springt..."). Niet dat er iets mis is met in de sloot springen, of met af en toe een dagje extra werken en je met bloed, zweet en tranen door een hoogseizoen slaan, maar waar houdt de liefde voor jezelf op en neemt die voor je baas het van je over? Een ander voorbeeld... Een goede vriend vroeg laatst om advies toen hij zijn ex een tweede keer moest duidelijk maken dat de relatie echt over was. Hij voelde er bij wijze van spreken meer voor om de relatie weer aan te gaan, om haar maar niet de pijnlijke waarheid te hoeven zeggen.
De echte vraag is, waarop baseren we onze acties? Of beter gezegd, zijn onze acties tegenwoordig niet meer dan reacties op onze interactie met de mensen om ons heen? Een actie zou zogenaamd een proactieve, onafhankelijke handeling moeten zijn, maar als we reflecteren op wat we daadwerkelijk doen in ons dagelijks leven, hoe onafhankelijk zijn we dan echt?
Een ex, je baas, de buurman of iemand die je niet eens kent kan verbazingwekkend veel invloed hebben op de keuzes die je maakt. Je wilt aardig gevonden worden, je wilt voor altijd vrienden blijven met je ex, je wilt dat je baas jou de beste vindt, en dat iedereen denkt dat jij super cool en hip bent. Terwijl jij misschien denkt dat je goed doet door jouw keuzes te baseren op wat anderen van je verwachten - aardig, hardwerkend, etc. - heb je niet in de gaten dat je andere mensen voor de gek aan het houden bent.
Laat ik mijn hersenspinsel wat verduidelijken: wanneer je niet voor jezelf kiest, zijn de acties de je uitvoert vaak verwoede pogingen die ontstaan uit verlangen naar goedkeuring, erkenning en aandacht. Door een ander te helpen blokkeer je alle mogelijkheden voor diens groei - en dat alles om aardig gevonden te worden! En dat is behoorlijk egoïstisch, niet waar? Je kunt niet van een ander houden als je niet eerst van je zelf houdt. Je kunt een ander niet helpen, als je niet eerst jezelf wilt helpen. En wanneer je dan van jezelf leert te houden, zul je zien dat je handelingen veranderen. Je zult niet langer reageren op een ander, maar proactief manieren zoeken om ego te vervangen voor compassie, vergevingsgezindheid en onvoorwaardelijke liefde. Door bewust te worden van jezelf, zullen anderen op hun beurt bewust worden van jou, door simpelweg te zijn wie je bent. En dat wordt uiteindelijk meer gewaardeerd dan wat dan ook.
Als je in de toekomst iets gevraagd wordt, wees dan niet bang voor jezelf te kiezen. Het is uiteindelijk de enige manier om jezelf én de mensen om je heen de kans te geven te evolueren.