Grenzen van de liefde
In Peru is huiselijk geweld helaas nog aan de orde van de dag. Fysiek of verbaal, vrouwen accepteren te lang de tirannieën van hun echtgenoot - vaak uit onwetendheid. In een land waar de geschiedenis eeuwen geleden de toon zette vrouwen te mishandelen, misbruiken, kleineren en negeren, lijkt men de handdoek in de ring te hebben gegooid. Verslagen accepteren vrouwen hun lot, gekrenkt en gebroken totdat er iemand is die zegt "Klaar met geweld tegen vrouwen!".
Het is 25 november 2016, de Internationale dag Tegen Geweld Tegen Vrouwen en Cusco is zojuist in een feministisch gekkenhuis veranderd. Een horde vrouwen met spandoeken, gekleurde ballonnen en lawaaimakerijen trekt nogal de aandacht in immer katholiek, gesloten en conservatief Peru. Ik doe mee, "klaar met geweld tegen vrouwen!".
Het werkt aanstekelijk en al snel vermenigvuldigt het aantal vrouwen dat trots, stoer en overtuigd van hun recht meelopen in de strijd tegen geweld... Kinderen hangen in kleurige doeken op de rug van hun moeders, en dragen met kracht bij aan de boodschap: onze toekomst staat op het spel. De spandoeken liegen er niet om: "als hij je slaat, houdt hij niet van je!", "geweld is de laatste uitvlucht van een onbekwame", "Niet één klap die pijn doet, noch woorden die wonden achterlaten".
Een groepje mannen staat schuifelend toe te kijken. De lolbroek van de groep lacht spottend naar ons, alsof hij zijn vrienden wijs wilt maken dat geweld tegen vrouwen OK is. De andere mannen weten van ongemak niet waar ze moeten kijken. De confrontatie is succesvol.
Met een licht schuldgevoel denk ik aan gisteravond en de neiging ruzie te zoeken vanwege een ongewassen kop thee en vuile sok in de badkamer. Het lijkt allemaal zo erg niet meer en met tranen in mijn ogen kijk ik om mij heen. Het is inspirerend en hartverscheurend tegelijk dat zo veel vrouwen willen afrekenen met ongelijkheid en geweld. Waarom kost het ons zo veel moeite de waarheid onder ogen te zien?
De vuile sok is ineens een lichtpuntje. Terwijl deze vrouwen eindelijk grenzen stellen aan hun "liefde", word ik me bewust van de grenzen die ik mijn liefde opleg. De scheidingslijn tussen voorwaardelijk en onvoorwaardelijk is gevaarlijk dun. En terwijl sommige mensen te lang accepteren dat de lijn overschreden wordt, zijn er genoeg anderen die grenzen stellen waar slechts acceptatie een oplossing biedt.