De Peruaanse Droom
Hoe gebrek aan wifi, stabiliteit en treinen waarin je kunt mijmeren een droom in de weg kunnen kunnen staan. Of toch niet...? Nee, never ever #NTB! Yanantin is terug!
Cusco, een baan, een inkomen, een telefoonabonnement, wifi en een huis. Vanaf morgen wordt de Peruvian dream werkelijkheid! Ik kan het nog even niet geloven en het idee dat ik morgen om 8.00 uur met mijn lunchpakketje op kantoor moet staan brengt knikkende knieën teweeg. Typisch dat ik op zondag begin met mijn nieuwe droombaan, na zo lang aandringen bij het Universum krijg ik de volle lading Peruaanse werklast in de schoot geworpen.
Laten we weer vanaf het begin beginnen. Het avontuur in Cuenca liep ten einde bij een gebrek aan migratorische mogelijkheden. Geen probleem, de nieuwe proef lag alweer op de loer: vier dagen vasten op een berg. Yanantin heeft het al verklapt... De mooiste ervaring in mijn leven. Hoe minder je me gelooft, hoe meer ik je nogmaals uitdaag eens een dagje niet te eten en de uitdaging aan te gaan verliefd te worden op het leven.
Met de vlinders nog in mijn buik daalde ik mijn eentje af naar Lima, mijn liefde ín het leven weer even achter me latend. Maar dezelfde les geldt: wat je zo graag wilt hebben is kostbaarder als het even buiten bereik is. Dus ook samen weer sterker. Gelukkig werd mijn eenzaamheid snel vervuld met de vrolijke aanwezigheid van mijn nichtje. Twee heerlijke weken aan de Noordelijke kust van Peru, waar de zon altijd schijnt en de golven van de warme, azuurblauwe zee in iedereen het kind naar boven halen. Pizza, pisco en peukies, even terug naar de roots. De geweldige planning van het lot stuurde mijn nichtje daarna alleen op pad, om zelfstandigheid, zelfvertrouwen en zelfontwikkeling nog meer meester te maken. Als een kokonnetje de eerste bus in, als heldin daarna op ontdekkingsreis door Peru en Bolivia. Ik ben zo trots op het meisje dat zo maar haar vleugels uitsloeg.
Mijn avontuur leidde me vervolgens terug naar Mala, het dorp waarvan de naam ("Slechte") iedere poging tot vooruitgang in de weg staat. Na de typische eerste dagen van verzet (en buikpijn, diarree en ruzie) was het tijd voor een nieuwe strategie: de pacifistische aanpak. Bij iedere tegenslag een wens, bij iedere neiging tot depressie een meditatie en bij iedere pijn een omhelzing. De moeilijkste weg blijkt wederom de meest effectieve want beetje bij beetje wordt het bewustzijn bewust van een bewustere levenswijze. Rest mij slechts mezelf te beloven dat wat mij buikpijn veroorzaakt vooral anders te doen.
En wanneer liefde een donker pad kruist kan het twee kanten op gaan. Acceptatie of weigering. Want gek genoeg sluiten we buiten wat we zo zeer nodig hebben. Uit angst het weer kwijt te raken? Ik weet het niet, maar laat mijn leven alsjeblieft vervuld zijn van licht.
Waar het duister zijn intrede doet, komt altijd ergens anders de zon op. De Wetten van het Universum worden bij iedere stap tastbaarder. Een gelukzalig briesje duwde ons voorzichtig een nieuwe richting op en "the road" kwam ons met open armen tegemoet... Arequipa, La Paz en Cusco. Een vakantie was het, en nog voordat de nieuwe bestemming bereikt was, stond Wet #2 ons alweer uitnodigend op te wachten: alles komt altijd terug. Na een ietwat liefdeloze tijd werden onze harten vervuld van overvloed, omhelzingen en oprecht geluk. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik terugdenk aan de mooie mensen die ons met zo veel openhartigheid ontvangen hebben. Vertrouwen... Soms is het enige wat we hebben.
En dan nu Cusco... Where magic happens!