Daar boven op die berg
In een stoet worden we naar boven gebracht, onder begeleiding van de aanwezige shamans, een walm palo santo en het dreigende gedreun van de trom. Vijfentwintig zwijgende "zoekers" worden één voor één geplant onder een boom, om daar eens even vier dagen lekker te blijven zitten. Zonder water, zonder eten, zonder gezelschap, maar met de belofte dat de berg waarop we achtergelaten worden ons kracht zal geven, een visioen brengt en onze leventjes voorgoed zal veranderen.
Een beetje sceptisch liep ik ertussen. Ik twijfelde enigszins aan mijn eigen verstand - er was mij altijd geleerd dat een mens slechts drie dagen zonder water overleeft en ik zou leuk vier dagen op een berg gaan zitten? - maar mijn nieuwsgierigheid won het van de angst en uiteindelijk werd ook ik "geplant" onder een schattig boompje dat gedurende de komende vier dagen mijn beste vriend zou worden.
Met een breed scala aan meditatietechnieken, energiespaarstanden en overlevingsstrategiëen hoorde ik de trommels langzaam vervagen en was ik toch echt aan mijn lot overgelaten. Nadat ik me had verzekerd van een spinvrije zone stalde ik mijn slaapzak uit en begon me meteen maar snoeihard te vervelen. Je moet toch wat...
Ik ben niet de eerste die bedenkt dat rust, ruimte en eenzaamheid goed zijn voor een mens. De zogenaamde "vision quest" waaraan ik me onderwierp is ondertussen in populariteit gegroeid en vind plaats over de hele wereld. Het geeft je de gelegenheid jezelf eens goed te leren kennen - je eigen gedachten zijn je enige gezelschap. En met een beetje geluk vertelt de berg (of een eekhoorn, of een dwerg, of de maan) je wat jouw taak is in dit leven en wat je moet doen om die te vervullen. Onder goede begeleiding een echte aanrader voor mens en ziel.
Na drie dagen ben je uitgepraat met jezelf en wordt je je - eindelijk - bewust van de bespottelijkheid van 90% van je gedachten, en dat het dus maar beter is om die lekker te laten gaan. Vanaf dat moment kan je pas écht genieten van het getjirp van de krekels, de strelende warmte van de zonsondergang en het verhelderende gezelschap van de maan. Omringd door vuurvliegjes waande ik me in een paradijs, en hoewel lichamelijk uitgeput, voelde ik me herboren, geliefd, liefdevol. Net als de vele vlinders om me heen kroop ik uit mijn cocon, als een nieuw mens en verliefd op het leven. Fladderend de vrijheid in.
Je visioen hou je voor je gedurende zes maanden na de planting. Maar één ding kan ik wel verklappen: met de laatste loodjes energie die mijn lichaam nog op kon brengen begon ik te bidden - voor het eerst in mijn leven. Dat die liefde, vrijheid en puurheid die ik ervaarde voor iedereen zou zijn, voor al mijn relaties. Dat niet iedereen vier dagen op een berg zou gaan zitten, maar zich wel bewust zou worden hoe mooi het leven eigenlijk is. Dorst, verveling en honger hebben mij geleerd dat de grootste kracht van liefde zijn eenvoud is. Simpelweg zijn, meer dan dat hebben we niet nodig in het leven.
Laten we dus gewoon gelukkig zijn.